Συμβαίνουν γύρω μας

Του Γιώργου Ν. Παπαδάκη

Καθώς οι γραμμές αυτές γράφονται γιορτινές μέρες, είχα αρχικά σκοπό να αναφερθώ σε κάτι πιο ήπιο, πιο ευχάριστο, πιο «εορταστικό» αν θέλετε…

Μετά από την Δεκεμβριανή μαυρίλα στην Ελλάδα, νομίζω ότι είχαμε όλοι ανάγκη να πιστέψουμε ότι δεν είναι όλα τόσο σκοτεινά γύρω μας.

Δυστυχώς, και να θέλει κάποιος να «αγιάσει», που λέει ο λόγος, δεν τον αφήνουν τα γεγονότα. Είμαι σίγουρος ότι στα ελληνικά ΜΜΕ πέρασε στα πολύ ψιλά γράμματα (αν εμφανίστηκε και πουθενά) η είδηση ότι το 6ο κανάλι της κρατικής τουρκικής τηλεόρασης TRT θα εκπέμπει από την 1η Ιανουαρίου πρόγραμμα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ στην κουρδική γλώσσα.

Σε ποια γλώσσα είπατε; Στην κουρδική; Η κρατική τουρκική τηλεόραση; Μα οι Τούρκοι δεν ήταν αυτοί που μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγαν επίσημα σε όλα τα διεθνή fora ότι δεν υπάρχουν Κούρδοι αλλά μόνο «ορεσίβιοι Τούρκοι»;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι καταφατική. Όμως οι καιροί αλλάζουν, και μάλιστα τόσο γρήγορα που ενίοτε νιώθουμε ότι δεν προλαβαίνουμε καν να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η κουρδική γλώσσα της ανυπαρξίας, της ολικής απαγόρευσης και της καταστολής μπήκε στα σπίτια των Τούρκων- Κούρδων και μη- αρχικά μέσω της μουσικής και στη συνέχεια μέσω της δορυφορικής τηλεόρασης. Το Roj TV είναι ένα δορυφορικό κανάλι ελεύθερης λήψης με έδρα τη Δανία που εκπέμπει όχι σε μια αλλά σε 4(!) διαλέκτους της «ανύπαρκτης» κουρδικής, καθώς και στα τουρκικά, τα περσικά, τα αγγλικά και τα αραβικά.

Η τρομακτική του απήχηση στους Κούρδους της Τουρκίας και όχι μόνο, «ανάγκασε» ουσιαστικά την TRT να αντιδράσει. Δειλά –δειλά, πριν 3,5 χρόνια εμφανίστηκαν τα πρώτα προγράμματα στα κουρδικά από την κρατική τηλεόραση για να φτάσουμε σήμερα να υπάρχει ένα ολόκληρο κανάλι αποκλειστικά γι’ αυτά.

Θα μου πείτε- και πιθανόν θα έχετε και δίκιο- ότι αν δεν υπήρχε το Roj TV και η γενικότερη χαλάρωση των απαγορεύσεων αναφορικά με τα κουρδικά από το 2002 και μετά, ίσως να μη βλέπαμε ποτέ αυτό το θέαμα.

Συμφωνώ. Είναι σαφές ότι ένας από τους λόγους που το τουρκικό κράτος αντιδρά φτιάχνοντας ένα κανάλι αποκλειστικά για Κούρδους, είναι και η προπαγάνδα. Ήδη, η συντριπτική πλειοψηφία των προγραμμάτων του καναλιού 6, αναφέρονται στον Ατατούρκ και στον αρχαίο τουρκικό πολιτισμό. Είναι εύλογο αυτό να συνεχιστεί και να εμπλουτιστεί και με νέα στοιχεία, ως «αντίβαρο» στο Roj TV που θεωρείται ότι –ως ένα σημείο- εκφράζει τις αρχές του ΡΚΚ.

Όμως, αυτό δεν είναι το κυρίαρχο θέμα εδώ. Η προσοχή μας θα πρέπει να εστιαστεί στο ότι μια «ανύπαρκτη» γλώσσα σε μια χώρα που παραμένει προβληματική στον τομέα των ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, «νομιμοποιείται» με τον πλέον επίσημο τρόπο. Μέσω της κρατικής τηλεόρασης.

Για ελάτε τώρα να αντιπαραβάλουμε την Τουρκία με τη δική μας, «προηγμένη», «ευρωπαϊκή» και κυρίως «δημοκρατική» χώρα. Η οποία, όμως, παραμένει σταθερά ουραγός παρόμοιων εξελίξεων όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε περιφερειακό, βαλκανικό επίπεδο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν διαφαίνεται καμία διάθεση για αλλαγή στάσης, για προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Εμείς έχουμε τη σχεδόν 100ετή συνθήκη της Λοζάννης ως ευαγγέλιο, τι να μας πουν τώρα όλοι αυτοί οι περιττοί νεωτερισμοί…

«Ανύπαρκτες» γλώσσες έχουμε δυστυχώς ή ευτυχώς και στην Ελλάδα. Είναι, νομίζω, σενάριο επιστημονικής φαντασίας ακόμα και το να σκεφτεί κανείς ότι στο ορατό μέλλον θα δούμε στην ΕΡΤ ένα έστω 15λεπτο πρόγραμμα π.χ. στα μακεδονικά.

Αλλά μήπως βλέπουμε πληθώρα προγραμμάτων και στις «υπαρκτές» γλώσσες, όπως τα τουρκικά; Τι αλήθεια γνωρίζει ο μέσος Έλληνας για τις μεγάλες γιορτές και τις θρησκευτικές παραδόσεις των μουσουλμάνων συμπατριωτών του; Ποια είναι η εξοικείωσή του με τις άλλες θρησκείες που υπάρχουν στη χώρα και-υποτίθεται ότι- είναι ισότιμες με την επίσημη; Και τι κάνει η κρατική ελληνική τηλεόραση για να μας φέρει έστω λίγο πιο κοντά στη διαφορετικότητα που ζει δίπλα μας;

Την απάντηση για όλα τα παραπάνω είναι και πάλι πολύ εύκολη και την γνωρίζουμε όλοι. ΤΙΠΟΤΑ.

Επί 52 εβδομάδες, κάθε Κυριακή, «βομβαρδιζόμαστε» τόσο από το 1ο όσο και από το 3ο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης με την Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία και τα τηλε- κηρύγματα ορισμένων έξαλλων γραφικών που ακολουθούν. Ούτε μια Κυριακή ή άλλη μέρα αφιερωμένη στους Καθολικούς, τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους, το Κουρμπάν Μπαιράμ, το Χάνουκα και τόσα άλλα…

Γιατί άραγε; Αυτοί οι άνθρωποι δεν πληρώνουν όπως όλοι οι Έλληνες κάθε μήνα την ΕΡΤ; Δεν πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους;

Ασφαλώς και το κάνουν. Όπως το κάνουν και οι Μακεδονόφωνοι της Έδεσσας, οι Τουρκόφωνοι της Ξάνθης, οι Βλαχόφωνοι των Τρικάλων, οι Αρβανιτόφωνοι της Θήβας, οι Ρομά του Ασπρόπυργου. Και όμως εξακολουθούν να είναι «αόρατοι» και «ανύπαρκτοι» σε μια χώρα που θέλει να λέγεται σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία και η οποία σε όλες τις εκκλήσεις για διάλογο από όλους αυτούς τους ανθρώπους απαντά με δυσφήμιση και δικαστήρια. Ίσως γιατί πλέον μας τελείωσαν τα Μακρονήσια και τα Γιούρα.

Ε, ας μην είμαστε και αχάριστοι, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Κι αυτό (η κατάργηση δηλαδή των τόπων εξορίας) είναι μια πρόοδος, διάβολε…

Όλο και κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο τα επόμενα 100 χρόνια. Επειδή όμως εσείς κι εγώ δεν θα είμαστε εδώ για να το δούμε, τουλάχιστον ξέρετε πλέον τι θα απαντάτε στον επόμενο που θα σας πει για την «καθυστερημένη» και «βάρβαρη» Τουρκία. Για την «θρασύτατη» και «προκλητική» Μακεδονία με μια κρατική τηλεόραση που δεν έχει χρήματα για να πληρώσει μισθούς αλλά συνεχίζει να μεταδίδει πρόγραμμα σε 7 γλώσσες, την «υπανάπτυκτη» και «βρώμικη» Αλβανία με τα 4 μειονοτικά τηλεοπτικά προγράμματα και τους άλλους Βαλκάνιους γείτονες που μας κάνουν να κοκκινίζουμε ντροπιασμένοι.

Αν βέβαια θυμόμαστε πια τι είναι ντροπή…

Καλή Χρονιά.