Comedy: Greek by name

By Hans Lothar Schteppan

Translated and edited by Risto Stefov

rstefov@hotmail.com

February 12, 2008

The satire “Greek by name” from December 12, 2007, is characterized as successfully funny and even humourous, sadly however reality is seldom a “comedy”.

If for the Greeks the “name” issue represents “Support for the State Philosophy” which is overly excessive, then for the Macedonians it represents a risk of “losing their country and ethnic existense”.

Macedonians have been using this name for at least 1,500 years or since many tribes settled the Balkans and mixed with the indigenous people. Greeks on the other hand have gained Macedonian territory, specifically their northern province which for the longest time they called “Northern Greece” only 95 years ago when they took possession of 51% of Macedonia in 1913. Only in 1989 did Greece change the name of its northern province to “Macedonia” under the motto “Attack is the best defense”.

It is absurd that Macedonians are even talking to the Greeks knowing that they have little chance of making progress in these unfair negotiations. Thanks to Greece’s threat of veto and its irresponsible use of it as well as its position in NATO and the EU it has all the help it needs from the European Community to hold Macedonia back as long as it wants.

Greece very cunningly and abruptly rejected Macedonia’s name in 1992 in Lisbon before anyone had a chance to “examine the facts”. This rejection also came with misinformation and confusion leading the unaware European ministers to come to the wrong conclusion. Greece lead the European Community into believing that the name “Macedonia” was of no importance to the Republic of Macedonia because allegedly this was a name created by Tito when Yugoslavia became a state of republics in 1944. Thus Greece’s strong objection to the name was laid on a foundation of lies. The EU states, without consulting historical data and without examining the facts, were quick to take Athens’s side. A similar scenario was repeated in 1993 when Macedonia applied for membership into the United Nations. It seems that justice is not important these days and the sacred Greek might is always placed ahead of Macedonia’s right.

If we examine past approaches to the name issue taken by our American “mediator” of the UN, we will find that the whole process is biased in Greece’s favour. Actions taken during briefings in Skopje in 1994 and 1995 at best can be described as “desperate”.

With the exception of naming the Skopje Airport “Alexander the Great”, every gesture Macedonia made in Greece’s view should be positive but from what experience has shown Greece has been relentless and has, without thinking twice, used all ammunition delivered to its hands against Macedonia.

Macedonia on the other hand has a great heritage which modern Europe considers to be the cradle of western culture. Ironicaly even though it is well known that Alexander the Great was Macedonian, no one complained when Greece named its airport “Alexander the Great” in late 1989. What justification did the Greeks have? That Alexander the Great spread “Hellenism” to the world during his expeditions? If that were true, and no one can deny that modern Europe in its entirety has profited immensely from Hellenism, then why is there not a single European nation (besides Greece) Greek today? Why is there not a single nation outside of Europe, where Alexander ventured, Greek today?

When Slav tribes were settling the Balkans in the 6^th and 7^th centuries AD the ancient Greeks had already abandoned Greece and others settled in their place. For well known reasons the Greeks left Greece at the end of the 4^th century but the descendents of the ancient Macedonians remained all while Macedonia was a Roman province. Thus the descendents of the ancient Macedonians lived in Macedonia as the descendents of the ancient Thracians lived in Thrace and as the descendents of the Ancient Epirians lived in Epirus. In time these people assimilated with the Slav tribes who in turn adopted those lands as their home and left their genetic markers in the modern populations. So today we have Slav and ancient Macedonian genetic markers in the blood of the modern Macedonians the same as we have Thracian genetic markers in the blood of the modern Bulgarians and modern Turks living in Eastern Thrace. The same can be said about the modern Greeks and Albanians who carry in their blood the genetic markers from the ancient Epirians.

Even though it is well known that the Turko-Tatar Bulgars settled the Eastern Balkans 150 years after the Slav tribes and took the Slavic language from them, does not prevent the modern Bulgarians from asserting that today’s Macedonians allegedly speak “Bulgarian”.

Further forward in time, during the 9^th century according to George Shtatmiller author of the book “History of South-Easter Europe” the Greeks, drawn by the Slav settlements of Greece, returned to their former fatherland and assimilated the Slavs and Albanians settling that region. So how can the Greeks then claim to be related to the ancient Macedonians?

Contrary to any Greek assertions, Greeks in reality never settled Macedonian territories, not in ancient nor any other time until the 20^th century. Macedonians on the other hand have conquered and have occupied Greek lands. The ancient Macedonians, through the League of Corinth, held hegemony over the Greeks for over 120 years during which time they also occupied Athens for a short period.

Thus prior to the 20^th century Macedonia was never Greek, not during Roman times when both Macedonia and Greece were Roman colonies, not during the Middle Ages, not during Ottoman times and certainly not until after the 1912, 1913 Balkan Wars when Greece, for the first time, by virtue of conquest, was awarded Macedonian lands including Solun and parts of Thrace. And this Greece did not do alone but with help from its neighbours Serbia, Bulgaria and Montenegro and with the blessings of the Great Powers. Thanks to the Great Powers, Russia in particular, for their support of the four Balkan monarchies which united and declared war on the Ottomans without themselves being swallowed up by Austro-Hungary or Romania.

Let us also remind the world that the Thracians and Epirians disappeared after 1913 only as a result of brutal hellenization at the hands of the Greek state, brutal Bulgarization at the hands of the Bulgarians and Islamization due to Ottoman influence. The Macedonians occupied by Serbia to some extent survived Serbian attempts at assimilation and began to regain their Macedonian consciousness under the cover of Yugoslavia.

It is sad to say that Macedonia’s annexation in 1913 happened with the blessing of International right which now reminds it of the shame it committed. It is not fear of the Macedonian hammer that Greece is afraid but of the fear of facing its own shame in public.

As protectors of the European heritage which has flourished for centuries, European Union parliamentarians should be ashamed of forcing Macedonia, a state which in the past has done so much for Europe, to accept a farcical name like “FYROM”. This again proves that Europe values business and money far above justice, truth, etiquette and morality.

If this small country has learned anything, it has learned how unfair Europe can be. The 2001 Ohrid Agreement was forced upon it by Brussels bureaucrats without even examining the facts or consulting history. Europe has shown no care for the dangers under the sword of Demiclis it has created for this young state. With this kind of attitude how does Europe expect to hold a united existence?

The only option Macedonia is left with to protect its rights is to present its case to the international community.

Hans Lothar Schteppan is a former German Ambassador to the Republic of Macedonia and author of the book “Macedonian Knot”

Форум Плус, број 123, 01.02.2008

Комедија: Грк по име

Пишува: Ханс ЛОТАР ШТЕПАН

Сатирата “Грк по име” од 12.12.2007 г. би можела да се карактеризира како успешно смешна, па дури и хумористична, иако, за жал, реалноста не е “комедија”. Ако за Грците прашањето за името претставува “допирање на државниот резон”, што е прекумерно претерување, тогаш тоа за Македонците значи ризик од губење на нивната државна и етничка егзистенција. Причина за тоа е што словенските Македонци го користат ова име уште од преселбата на народите, значи од населувањето на целиот Балкан пред околу 1.500 години, додека Грците го користат името од пред само 95 години за нивната македонска провинција Северна Грција, која ја освоиле во 1913 г. (и која ја прекрстиле во “Македонија” дури по пресвртот во 1989/90 според мотото “нападот е најдобрата одбрана”)

Грците и Македонците навистина треба повторно да преговараат за апсурдното име “Поранешна Југословенска Република Македонија” (ФИРОМ), како божем малата Република Македонија да има и најмали шанси за да води рамноправни и фер преговори со Атина, особено затоа што Грција, како земја-членка на ЕУ и на НАТО, благодарение на своето стихијно вето и со неограничената помош на европските држави може да ги држи Македонците “настрана” онолку долго колку што сака. Грција мошне итро им го наметна несреќното име на Македонците во 1992 г., затоа што ниту една друга земја-членка на Советот на министрите од 26 јуни 1992 г. во Лисабон не можела да ги има при рака историските податоци, и како последица на тоа, сите земји й дозволиле Грците да ги доведат во заблуда со неточниот аргумент дека името Македонија не било важно за Република Македонија, бидејќи тоа име на југословенската република ì го дал Тито дури во 1944 г. Иако силната грчка позиција се темели на измама на пријателските земји-членки на ЕУ (како и на земјите-членки на Обединетите нации во јануари 1993 г.), Комисијата без критика стои на страната на Атина, демонстрирајќи на тој начин, спротивно од постулатот на претседателот на Комисијата од 13.12.2007 г., дека не ì е важна (цитат) “правдата”, туку дека ја признава неприкосновената грчка моќ пред македонското право. Ако се земе предвид дека американскиот “посредник” на ОН, исто така, е пристрасен во полза на Грција, како што можеше да се заклучи од неговите брифинзи во Скопје во 1994 г. и во 1995 г., состојбата на Македонија може да се опише само како “очајна”.

Меѓутоа, речиси сите објективни податоци зборуваат во полза на Македонија. Со еден исклучок, на кој во сатирата се укажува со оправдан потсмев: се разбира дека е своевиден недипломатски гест, аеродромот во Скопје да се нарече Александар Велики. Врз основа на многуте искуства можело недвосмислено да се заклучи дека Грција ќе умее да ја искористи муницијата што ì се испорачува директно во нејзините раце. Но, Македонците веројатно следеле голем идол, кој сите останати европски држави го сметаат за лулка на западната култура. И самите Грци, по пресвртот во 1989/90 г., го прекрстиле својот аеродром во Александар Македонски. Оправдувањето за тоа е мошне спорно: несомнено е дека Александар во своите походи го ширел “хеленизмот”, но тој не бил Грк. (И ние, останатите Европејци, профитираме сите од хеленизмот, а не сме станале Грци.)

За разлика од Грците, Македонците, сепак, можат да посочат неколку позитивни околности: кога словенските племиња во 6. и во 7 век се населиле на целиот Балкан, во римската провинцијата “Macedonia”, која Грците ја напуштиле уште на крајот од 4 век од познатите причини, живееле потомците на античките Македонци, како што во Тракија живееле античките Тракијци, а во Епир потомците на античките Епирци. Во текот на времето, овие племиња биле асимилирани од побројните словенски доселеници, кои ги задржале имињата на овие народи, кои веројатно до ден-денес ги оставиле своите генетски траги во крвта на словенските Македонци (исто како што асимилираните Тракијци ги оставиле своите генетски траги во крвта на Бугарите, на Грците и на Турците, последните особено во Источна Тракија, а асимилираните Епирци во крвта на Грците и на Албанците). Исто како што Словените ги асимилирале турскотатарските Бугари што се доселиле 150 години подоцна на источниот Балкан, кои го презеле словенскиот јазик, што воопшто не ги спречува денешните Бугари да тврдат дека денешните Македонци, наводно, зборуваат “бугарски”, и исто онака како што во 9 век, според Георг Штатмилер (Историја на Југоисточна Европа), Грците што се вратиле во својата грчка татковина (кои за време на селидбата на народите се повлекле поради доаѓањето на Словените), од своја страна, постепено ги асимилирале Словените и Албанците што полека се населувале. Меѓутоа, Грците не можат да тврдат дека се во роднински врски со античките Македонци.

Спротивно на тврдењето на Грција, таа, всушност, никогаш не поседувала македонска територија, дури ни во антиката, туку спротивното: Античка Македонија околу 120 години, на пример, преку Коринтскиот сојуз, вршела хегемонија над Грција, а извесно време дури ја окупирала и Атина. Ниту за време на Римјаните, кога двете држави биле деградирани во римски колонии, ниту, пак, за време на словенското населување. Тоа не било случај ниту за време на Османлиската Империја. Дури во 20 век, по Балканските војни во 1912/1913, Грција за првпат во историјата на двајцата соседи ја освоила и анектирала јужномакедонската почва (вклучувајќи го Солун) и Западна Тракија - и тоа заедно со Србија, Бугарија и Црна Гора (благодарение на помошта и склучената Спогодба за поддршка со Русија како членка на Антантата, со што на четирите мали балкански кралства им се пружи единствената шанса воопшто да ризикуваат војна против Османлиското Царство, без самите да бидат проголтани од Автро-Унгарија и/или Романија).

Заради потсетување: Тракијците и Епирците исчезнале по 1913 г. како последица на ригидната грцизација, бугаризација и потурчување; Македонците преживеале само како српски дел од воениот плен во Северна Македонија (Вардарска Македонија) под покривот на Југославија.

Анексијата од 1913 г. се случи со повреда на меѓународното право. Тоа (а не стравот од до заби вооружената велесила Македонија) е вистинската причина за обидите на Атина да ја табуизира историјата на Република Македонија, затоа што не сака да ја потсетуваат на срамот од 1913 г. Тоа - на извесен начин! - може да се разбере. Меѓутоа, тоа што Европската Унија и Европскиот парламент како чувари на европските вредности, што се развивале со векови, не се срамат да ги прикриваат со нерефлектирана солидарност овие неправди и со сила наметнатото име ФИРОМ, е доказ за сиромаштијата на европската идеја и докажува уште еднаш дека во оваа организација се побитни парите и бизнисот, а помалку честа и вистинитоста, етиката и моралот.

Малата македонска држава едно нешто веројатно научила од, исто така, делумно неправичната Охридска спогодба од 2001 г., која ì беше изнудена од страна на бриселските бирократи без воопшто да се земат предвид историските факти и актуелните жаришта на опасности, под Дамокловиот меч на неодобрување на членството во ЕУ: со доминантност таа не ќе може да го обезбеди својот опстанок. На земјата ì останува само, апелирајќи до светската јавност, достојно да го брани своето право.